PATRON SZKOŁY KAROL KURPIŃSKI (1785-1857)
Jeden z najbardziej znanych kompozytorów polskich przed Fryderykiem Chopinem. Obok Józefa Elsnera uważany jest za ojca polskiej opery narodowej
Karol był synem kościelnego organisty i kapelmistrza na dworze Sułkowskich (został ochrzczony 6 marca 1785 roku we Włoszakowicach w Wielkopolsce, dokładnej daty urodzin nie znamy).
U ojca pobierał pierwsze lekcje gry na skrzypcach i organach. W 1797 roku został organistą w kościele w Sarnowie (dziś to dzielnica Rawicza), a trzy lata później rozpoczął pracę w pałacowej orkiestrze hrabiego Feliksa Polanowskiego w Moszkowie koło Lwowa. W 1810 roku przeniósł się do Warszawy i dzięki rekomendacji Józefa Elsnera objął stanowisko drugiego dyrygenta orkiestry Teatru Narodowego. W tym samym roku debiutował w Warszawie jako kompozytor, gdy wykonano jego kantatę ku czci Napoleona. Pierwszą swą operę pt. „Dwie chatki” wystawił Kurpiński w 1811 roku, kolejną — „Pałac Lucypera” — w tym samym roku, co ugruntowało jego pozycję w środowisku artystycznym. W 1815 roku ożenił się z aktorką i śpiewaczką Zofią Brzowską i został członkiem Królewskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Pisał opery, m.in. „Jadwiga, królowa polska” (1814 r.), „Zabobon, czyli Krakowiacy i Górale” (1816 r.) oraz „Zamek na Czorsztynie” (1819 r.). Tworzył ponadto dzieła kameralne i fortepianowe, a ważną częścią jego twórczości były okolicznościowe polonezy. Od 1824 roku pozostał jedynym dyrygentem a zarazem dyrektorem Teatru Narodowego. Podczas powstania listopadowego Kurpiński pisał opery o tematyce patriotycznej i pieśni, a wśród nich „Warszawiankę”, traktowaną wówczas jak hymn narodowy. Ostatnią część życia spędził w osamotnieniu, w swym domu przy ulicy Żelaznej w Warszawie. Zmarł 18 września 1857 roku w Warszawie i pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim.
Na podstawie artykułu dr hab. Iwony Lindstedt
